(the road to) Venice!

Ciao, Pronto!

We zouden het niet doen dit jaar dus dit lees je eigenlijk niet nu. Maarja, wegens problemen  met de mail kan ik op een andere manier niet echt duidelijk maken hoe het met ons gaat. Dus dan maar zo.... je moet wat. 

Allereerst zijn we ontzettend blij met ons autootje. Het was net David en Goliath, de kleine Golf tussen alle Porsche's, BMW's en Mercedes'en die met 200+ over de autobahn gaan. Zo hard hebben we niet gereden, dus Goliath heeft gewonnen ;-)

De eerste stop in Vöhringen was ideaal, in Zuid Duitsland in een goed hotel met goede bedden. In een dorpje vlakbij hebben we gelukkig nog een heerlijke schnitzel kunnen eten. We hebben maar de kleine portie genomen, een grote portie zou betekenen: 2 'kleine' porties... ik hoef je niet te vertellen dat 'klein' hier eigenlijk 'genoeg' betekend. Na het buikje rond gegeten te hebben aan schnitzel en apfelstrudel, zijn we terug gegaan naar het hotel. Plof... op bed en niet meer wakker worden tot de volgende ochtend. Ik voelde me fit tot het moment dat mijn hoofd het kussen raakte. 

Bam, Jen is om half 5 wakker. Blijkbaar kan je lichaam ook genoeg slaap hebben (of, als het licht je kamer binnen komt... dan is Jen er snel klaar mee, met dat slapen). Klaar maken voor het ontbijt, wat ontzettend goed is in Hotel Sentio. Gisteren avond hebben we de tank al vol gegooid, net als eergisteren. Dus we hoeven niet te tanken onderweg. Heerlijk gevoel geeft dat... een bepaalde rust. Na de nodige broodjes en koffie pakken we de boel weer in en willen we vertrekken naar Venetië. Eenmaal ingeladen, blijkt dat de Nav niet helemaal mee werkt. Ligt het aan de TomTom kaarten, of ligt het gewoon aan Italië. De parkeerplaats ligt aan een adres wat voor ons niet te vinden is. Goed.. Jen had een briljant plan. Druk gewoon Venetië 'City Centre' in, dan gaan we in ieder geval de goeie kant op... Tja, I can't argue with that logic. Hoever is het? 585km.. Oh, dat moet wel goed komen, ETA geeft ie nu aan 15:00 uur (zonder pauzes, die er wel gaan komen) Dus tussen 16:00 en 17:00 uur lijkt nog haalbaar. Vol goede moed zetten we koers naar Oostenrijk. Voor het eerst dat we hier naar toe gaan, en vanaf Vöhringen zijn we er zo. Eigenlijk, voordat we het door hebben zijn we er al! Op een gegeven moment die je de Alpen.. Ah, de Alpen, echt een prachtig gezicht aan de horizon. Een fantastisch gevoel, als je voor het eerst sinds lange tijd weer eens bergen ziet. Dan rijdt men een tunnel in en dan is het gebeurt! Snel even stoppen om het vignet te plakken (dom, had eerder gekund natuurlijk... rookie mistake). Dan weer snel door, het is nog lang geen pauze tijd, voor ons gevoel zitten we net in de auto!

Dan begint de lange rit door Oostenrijk. Het lijkt zo weinig, maar het duurt zo lang. Maar man-man-man, wat een genot om er te rijden. Als een ware Stig (jawel daar is ie weer) voelde ik me in de bochtige wegen van Oostenrijk. En dat gevoel bleef, tot ver in Italië (waar we, overigens, zonder enige bemerking zomaar waren ingereden). 

Uiteindelijk duurde het nog wel een paar uur voordat we al die kronkelige wegen achter ons lieten, en eindelijk een stuk snelweg tegen kwamen. Leuk en mooi die wegen, maar als één van de hoofdroutes om Italië in te gaan is het bizar dat je allemaal dorpjes door rijdt. En, dat je behoorlijk wat file's hebt voor tolwegen. Eenmaal door die tolpoortjes rijdt het lekker door natuurlijk. Al met al.. 3 uur vertraging. Pas om 18:30 uur zijn we dan eindelijk in Venetië. Het parkeer debacle zal ik jullie besparen, belangrijkste is dat we het hebben gehaald. Voor het eerst zijn we hier... en we vinden het echt heel leuk, mooi, en bijzonder. Alle straatjes hier zijn als de binnenstad van Utrecht, maar dan met een Italiaanse tintje. 

Na het nodige zoekwerk treffen we Irene, de dame die ons het appartement verhuurd via Air-B&B. Van alle basis gemakken voorzien, we zijn er blij mee. We zitten in de wijk 'Ghetto', dat klinkt erger dan het lijkt. Dit is de populaire buurt waar de leuke restaurantjes zitten. En vanuit hier kunnen we prima alles lopend doen... We hebben gegeten bij restaurant "Tintoretto, La Buona Cucina...". En dat klopt.. wat een goddelijke pizza!

Plof.. weer op bed. Rond een uur of 5 waren we alweer wakker. Lekker joh, vakantie. Wat nou wakker, nee we blijven liggen. Nog heerlijk 3 uurtjes geslapen. Nu kunnen we er wel uit, het zonnetje schijnt heerlijk hier. Aan het hek van de patio hangt aan een plastic zakje met ons ontbijt erin. Goed hè, lekkere broodjes en verse melk. Daar kan ik wel aan wennen, ontbijt in het zonnetje, buiten op je eigen patio....

Tot over een paar dagen maar weer. 

Liefs en knuffels,

J&N