Bangkok - Wat Arun & Wat Pho

Goedemorgen! We zijn alweer terug in Nederland, maar we hebben nog een blogje tegoed van de laatste volle dag in Bangkok! Op het programma, sowieso gaan we naar Wat Arun. Dat is het meest iconische landmerk van Bangkok en staat ook op de 10 Baht muntjes (die in NL wel eens voor 2 euromunt wordt aangezien). Jennifer heeft nog bedacht dat we naar Wat Pho kunnen gaan, ligt gunstig ten opzichte van Wat Arun en het is allemaal niet zo ver weg van ons hotel het Navalai, dus dat komt mooi uit.

Eerst maar even ontbijten, om 09:00 uur pas! Heerlijk uitgeslapen, we hebben de chillmodus aanstaan deze ochtend. We hebben van 4 jaar terug nog wel positieve herinneringen aan Navalai, maar ik vrees dat we het in onze gedachte allemaal wat mooier hebben gemaakt dan het eigenlijk is... Hier en daar stelt Navalai teleur, maar dat maakt verder niet zo uit, de ligging van Navalai is erg gunstig voor wat we gepland hebben. Na het ontbijt gaan we naar de kamer om nog even te relaxen en de spullen te pakken. De dag ziet er goed uit, redelijk helder begin van de dag. We hebben bedacht dat we met de watertaxi naar Wat Arun kunnen. Als het goed is kan dat heel makkelijk, als je maar uitzoekt van te voren hoe en wat. Dat heeft Jennifer natuurlijk weer perfect geregeld, dus daar voorzien we geen problemen. Navalai ligt aan het water en echt pal achter Navalai is er een halte voor de boot. Naast Navalai in een steegje is er een loket, beter gezegd een bureau met een Thais vrouwtje erachter die heel vriendelijk zegt: "Helloooo, where you goooo?". Nou, mevrouw, we gooooo to Wat Arun. Dat kost dan 15 Baht per persoon. Jawel, omgerekend 30 eurocent. En dat voor een kwartiertje op de boot. We stappen op bij halte nummer 13, en we moeten er bij 8 af. Als we dan bij 8 zijn, moeten we nog even met de veerboot naar de overkant voor Wat Arun. Dat kost 3 Baht per persoon per overtocht.... het mag wat kosten zeg. Alles verloopt als klokwerk, I love it when a plan comes together. Eenmaal met de veerboot aan de overkant ziet Jennifer vissen in de Chao Praya rivier. Iets verderop ziet ze dat er allemaal broodzakjes te koop zijn bij een onbemand kraampje. Een soort brievenbus waar je 10 Baht in kan doen voor 1 zakje brood "Feed the Fish" staat erbij. Natuurlijk gaan we dat doen... eens zien wat er gebeurt, die vissen zwemmen er niet voor niets. Jen pakt de camera erbij om de boel te filmen, ik scheur ondertussen het plastic zakje open en neem wat broodkruimels en gooi het in 't water. Het is bizar wat er dan gebeurt op dat moment. Alle duiven in de omgeving hebben direct door dat er brood wordt gegooid naar de vissen, en de vissen komen met tientallen tegelijk op het brood af. Het zijn (volgens mij) meerval-achtige vissen die er een waar vreetfestijn van maken. De één duwt de ander opzij om maar een kruimeltje te kunnen bemachtigen. Na een minuutje vreten is het brood weer op, dus we moeten door. Het is vandaag lekker klam en warm, we hebben het weer goed uitgezocht voor een excursie waarbij je veel moet lopen. Echt uitkiezen kan hier niet, het is gewoon altijd warm en klam, goed drinken is dus belangrijk! Het terrein om Wat Arun is mooi en ziet er verzorgt uit met mooie planten en gebouwen. We lopen over het terrein, en plots word ik aangesproken door een jongen in een uniform. Het is een student van 16 die een opdracht heeft gekregen van school. Hij heeft een blaadje vast en daar staan een aantal vragen op in het Engels. Leuke opdracht... hij begint zijn vragen te stellen, en een klasgenootje neemt het allemaal op met z'n mobieltje. Allemaal wel leuk natuurlijk, en we werken er graag aan mee. Als we klaar denken te zijn komt de cameraman ook nog even hetzelfde vragen lijstje afwerken. Ja ho effe zeg... weet je hoe warm het is in die brandende zon hier. Het zweet breekt aan alle kanten uit, dus dat moet een leuk filmpje geweest zijn. Een paar zwetende fallangs die in het Engels alle vragen beantwoorden. Als de 2de vragenronde is afgelopen pakt Jennifer ze terug... ze pakt het briefje af van die jongen en stelt hem nu alle vragen. Dat had ie niet verwacht (ik ook niet haha). Met pijn en moeite probeert hij de vragen te beantwoorden. Nog even oefenen... En door naar Wat Arun! We lopen over het terrein en maken weer wat foto's. Na een stukje gelopen te hebben over het terrein, komen we bij de 'echte' ingang van Wat Arun. Er staat een bord waarop staat dat vrouwen geen blote knieën mogen hebben en geen blote schouders (voor mannen blijken geen restricties...). Er hangen Sarongs die je kan gebruiken om de boel te bedekken. Gelukkig weet Jennifer waar ze mee bezig is, en heeft zich gekleed voor de gelegenheid (lange broek, en shirtje wat de schouders bedekt). Goed bezig!! Wat Arun is echt een prachtig tempel. Niet een tempel waar je in kan, maar je kan hem wel beklimmen over een reeks van steile en hele steile trappen. De tempel is bedekt met mozaïek en beelden van Chinese soldaten en dieren. Alles refereert weer naar een bepaalde periode in de geschiedenis. Heel veel symboliek en religieuze betekenissen met de kleinste details weer gegeven, zoals dat vaker gebeurt met tempels en andere religieuze bouwwerken. Ik vind het prachtig om te zien hoe alles met precisie is gemaakt en hoe het tot op de dag van vandaag ook onderhouden wordt zodat wij het kunnen zien in de oorspronkelijke staat. Tijdens ons bezoek begint de lucht aardig te betrekken... als het maar droog blijft! Nadat we klaar zijn met bewondering en beklimmen van Wat Arun, zijn we doorweekt (zweet) en uitgeput van de warmte. Het is tijd om goed te drinken, we nemen een kokosnoot... of twee :-)

Even chillen in de schaduw. Het is eigenlijk wel tijd om te lunchen, hoe laat is het eigenlijk? Jeetje, half 3 al? De tijd gaat snel als je het naar je zin hebt. We hebben niet door gehad dat we hier al meer dan 3 uur rondlopen. We besluiten terug te gaan naar de overkant met de veerboot. We moeten toch aan de overkant zijn als we terug willen naar Navalai. Maar eerst even lunchen, Jennifer heeft een restaurantje gespot aan de overkant van Wat Arun vlak aan het water met een mooi uitzicht. We besluiten er naar toe te gaan. Met ons fijne gevoel voor richting lukt het ons om het restaurant in één keer te vinden, door kleine steegjes waar we normaal gesproken nooit zouden lopen. We gaan zitten op het terras en bestellen, Jennifer een pizza en ik ga voor de Chicken Pad Thai. We maken weer wat foto's van Wat Arun, dat kan best vanaf hier... mooi uitzicht! Al snel krijgen we ons eten... Jen voelt een drupje... en nog één. De serveerster komt naar ons toe en vraagt of we binnen willen zitten. Ja misschien wel een goed idee, stel dat het door zet, dan zitten we in ieder geval droog. Nog geen minuut later wordt de kraan open gezet. Het is een plensbui van ongekende proporties. Meestal stopt het wel snel met de regen, behalve op de dag toen we naar Koh Racha gingen. We maken ons nog geen zorgen en genieten nog van onze lunch, wat verrassend goed smaakt! Eenmaal klaar met eten bestellen we nog maar wat, het regent nog steeds.... toetje en ice-coffee. Goh, bijna een uur verder en het regent nog steeds. Hoe bestaat het, zoveel regen.... We vragen aan de serveerster of ze misschien een paar plastic zakken heeft... waar is de dry-bag als je hem nodig hebt? (Precies, in de hotelkamer). Gelukkig heeft ze een paar plastic zakken waar we onze apparatuur in konden stoppen. M'n rugtas houd een beetje regen, maar deze hoeveelheid regen zal hij niet leuk vinden (en de inhoud van de rugtas ook niet). We laten ons niet tegenhouden door een 'beetje' regen. We stropen de broekspijpen op, en maken ons klaar voor een stukje lopen door de plensbui. Bij het restaurant heb ik even op de gratis Wi-Fi kunnen opzoeken waar we zaten ten opzicht van Wat Pho. Het is niet zo ver, ongeveer 10 minuten lopen denk ik. Het blijkt dichter bij te zijn dan verwacht. Enigszins nat van de regen met een beetje zweet vinden we onze weg naar Wat Pho. Wat Pho is een tempelcomplex met als belangrijkste bezienswaardigheid de liggende Boeddha. We wisten niet zo goed wat we konden verwachten. Het terrein van Wat Pho is verrassend groot, en het duurt even voordat we de liggende Boeddha vinden (op z'n Engels Reclining Buddha). Maar, ook hier lukt het ons om de juiste plek te vinden. Het is een indrukwekkend gebouw waar de Boeddha in ligt. De Boeddha zelf is 15 meter hoog en 43 meter lang. Dat klinkt zo niet heel erg groot, maar als je er naast staat is het een indrukwekkende hoogte en lengte. Ook hier lopen we een aantal uren rond voordat we het weer tijd vinden om terug te keren naar het hotel. De rit naar het hotel gaat geheel volgens traditionele wijze, met een tuk-tuk! Na een kort ritje van 5 minuten zijn we weer terug in het hotel. Het was me het dagje wel zeg, we zijn helemaal gesloopt door de warmte. Even een beetje bijkomen. Een douche is wel lekker op zo'n moment, daar knap je echt van op. Rond 7 uur zijn we weer opgeladen, toch maar even naar Khao San Road. Als je hier dan toch bent is het wel even zo leuk om daar even rond te lopen. Bovendien wil Jen heel graag een burgertje eten, en we weten dat daar een Mac te vinden is. Het is ongeveer 15 minuten lopen vanaf ons hotel (zoals ik al zei, gunstig gelegen). De weg ernaar toe is via steegjes waar al genoeg te zien is. Eenmaal bij de bekende winkeltjes en kraampjes, kan je nog steeds dezelfde spullen kopen als 4 jaar geleden. Sommige dingen veranderen nooit. Wat wel anders is dan 4 jaar terug, van die mannetjes die naar je toe komen lopen: "Ping-Pong, Ping-Pong". Je weet pas wat het is als iemand het tegen je zegt... een soort van 'show' waarbij een dame 'trucjes' doet met één of meerdere ping-pong balletjes. Nee, het is niet jongleren. Erg leuk allemaal, maar niets voor ons, snel doorlopen Jen!! 

We eten een burgertje bij de Mac, we kijken rond wat voor spulletjes er allemaal te koop zijn. Ontzettend veel te zien en te doen, maar we zijn moe... en morgen vertrekken we naar NL. Tijd om terug te gaan naar het hotel. Tegen de tijd dat we terug zijn, zijn we te moe en brak om nog te denken aan de koffers in te pakken. Dan maar slapen en morgen er vroeg uit... Blijkt een goede keuze te zijn, we zijn beide binnen een paar tellen knock-out. 

Thailand 2014, het was een geweldige vakantie waarbij we ontzettend veel hebben gezien. Zoveel gezien dat we blij zijn met de blog en alle foto's en beelden, zodat we alles ons gemak nog terug kunnen lezen en kijken. Zo kunnen we over een paar maanden of een paar jaar nog zeggen "oh ja, dat hebben we ook nog gedaan... en dat ook nog ja... mooie tijd was dat". 

Bij deze wil ik iedereen bedanken die de blog hebben gevolgd, en voor de leuke en lieve reacties. Het is fijn om op deze manier een beetje contact te houden met het thuisfront. We vinden het leuk om op deze manier onze vakantie met jullie te delen!

Wie weet tot een volgende keer maar weer.