Bangkok - Return to Navalai

De rit in de nachttrein was weer leuk. Het is wel een kort nachtje geworden, ik loop weer eens wat achter met de blog, dus heb tot laat zitten typen vannacht. Handig van zo'n laptopje, je kan echt overal wel typen. De nachttrein arriveert met slechts 1 uurtje vertraging om 09:30 uur in Bangkok. Van de serene stilte die we vorige week nog hadden op Koh Racha, tot de hectiek die Bangkok heet. Het is een contrast als geen ander...

De transfer staat keurig op ons te wachten, dus we kunnen lekker vroeg naar het Navalai River Resort Hotel. We zijn daar 4 jaar geleden ook geweest, en het is zo goed bevallen dat we er graag naar terug wilde. Zo gezegd, zo ge-digidigi-daan. Het is ongeveer 30 minuten naar het Navalai, dus we kijken even naar buiten en zien hoe de mensen elkaar keer op keer net geen aanrijdingen veroorzaken. Op het scherpst van de snede gaat het hier, iedere millimeter weg wordt benut. Eén ding kan je wel zeggen van een Thai, hij weet precies hoe groot zijn voertuig is. Als wij denken, dat gaat niet, dan denkt de Thai: kan makkelijk!

Anyway, onderweg naar het hotel herken ik bepaalde dingen nog van 4 jaar geleden. Jennifer die kijkt me aan, dat je dat nog weet? Tja, ieder zo z'n ding denk ik maar. We zijn er bijna, zeg ik tegen Jen... en het blijkt zo te zijn, na een paar honderd meter stoppen we voor de deur van ons vertrouwde stekkie. Het voelt meteen goed. Onze bagage wordt aangenomen door het personeel, en we worden begeleidt naar de receptie. Eenmaal binnen krijgen we een drankje en een koud doekje om op te frissen.. Ah, dat voelt lekkerrrrr, en dat drankje... het is al op voordat ik het echt kan proeven. We krijgen kamer 307, in de 'sereen corner'. Wat we nog weten van 4 jaar terug, niet aan de voorkant vanwege de barretjes, en niet aan de achterkant vanwege de bootjes die om 5 uur al herrie maken. We settelen even, en gaan dan naar het restaurant, even wat eten. Het ontbijt aan boord de nachttrein was niet veel soeps, dus het maagje was al aardig aan het rommelen. Ja ja maagje, je krijgt zo een sandwich ofzo, komt goed. We bekijken de kaart - het wordt een chicken ciabatta met tomaat, sla, honing mosterdsaus. Oh man, dat klinkt al goddelijk. Als het broodje wordt gebracht zitten er ook frietjes bij... het is 10:30 uur en nu al aan de frietjes? Oh fuck it, het smaakt goed dus het gaat er gewoon in! Na onze buikjes rond gegeten te hebben rusten we nog wat uit in de kamer. Jennifer zoekt in de lobby even iets uit voor vanavond, we gaan naar de bios. Speciaal hiervoor heb ik een app gedownload, maar die doet een beetje raar. Dus Jen zoekt het even uit op haar manier... zoals alleen zij dat kan. Zoals ik al zei eerder deze blog: ieder z'n ding. Ze komt terug en verteld dat we vanavond naar The Maze Runner gaan in het Siam Paragon Complex. Daar zijn we 4 jaar geleden ook geweest toch? Ja dat klopt, maar niet naar de zaal waar we nu heen gaan. Ok, we gaan het meemaken!

Hop, in de taxi naar het Siam. Na 20 minuten zijn we er al... en dat in Bangkok traffic. Op zoek naar de bioscoop, we willen eerst de kaartjes geregeld hebben voordat we iets anders gaan doen. Het duurt even, maar we vinden de juiste plek met behulp van een securitiy guard die de wacht stond te houden bij één van de ingangen. We lopen naar de bovenste etage, en herkennen weer een heleboel van 4 jaar terug. Sommige dingen veranderen niet, ze verkopen nog steeds auto's hier.... Anyway, kaartjes in de pocket. Hoe duur? 1500 Baht per persoon. Pardon? Tja, het is een speciale bioscoop. Ok....? 

Jen laat er verder weinig over uit, dus we gaan nu op zoek naar iets te eten. De film start om 18:00 uur, dus we moeten wat eten. McDonalds maar doen? Nee, het is een McCoffee Corner. Een Mc waar je alleen koffie kan kopen en kleine snacks die hoofdzakelijk te maken hebben met vis. Scoor je geen punten mee bij Jen, dus door naar iets anders. Na een tijdje lopen door deze gigantische mall, komen we een Starbucks tegen. Daar kan je wel lekkere dingen eten, niet echt avond eten, maar toch! We bestellen wat.. croissant, muffins en bestellen iced-tea. Anders dan de icetea die je in Nederland kan kopen. Dit is gewoon koude echte thee. De ijsthee smaakt Jen helaas niet zo goed, de rest gaat erin als koek... dat was het ook.

Tijd voor de bios... we lopen weer terug naar de 5e etage. Bovenin zijn er verschillende bioscopen bij elkaar. Als voorbeeld, stel dat er een gebouw zou zijn in Nederland, met Pathé, Wolff, Cinelounge en nog een paar bioscoop exploitanten bij elkaar. Dat hebben ze hier dus gemaakt, alles onder één dak, een stuk of 30 zalen bij elkaar. Wij zitten nu in de zaal die "Enigma" heet. Inderdaad, het is me een raadsel wat me te wachten staat. Dat heeft Jennifer weer leuk geregeld! We lopen verder, over een rode loper richting de zaal. We lopen iets binnen, wat het beste te omschrijven is als een loungeclub, high-end, top chique, met veel rood, glimmers, toeters, bellen... je kent het wel. Ok, maar waar is de bioscoopzaal dan? Een dame, in een chique zwart pakje (dat past goed bij het geheel) komt naar ons toe en vraagt naar onze tickets. Ze bedankt ons, en neemt ons mee naar onze plek. We lopen door het lounge gedeelte door naar een glazen wand. De wand duwt ze open, het is een soort draaideur! We lopen door, ah hier is de bioscoop. Wat lijkt op een bioscoopzaal... waar zijn de stoelen? Het zijn ligbedden... het zijn ligbedden? Loungebedden. Compleet met kussens, een dekentje voor als je het koud krijgt van de airco. Jeez wat chique zeg! Jen en ik krijgen beide een grijns op ons gezicht, dit is wel heel vet hoor. De dame vraagt ons wat we willen drinken, we mogen kiezen of een cocktail of een sapje. Jen gaat voor appelsap (wat vers blijkt te zijn), en ik ga voor een Pina Colada (ik dacht, doe even gek de laatste dagen). We mogen nog iets bestellen, een softdrink of water. Doe maar 2 watertjes alstublieft. We mogen nog wat bestellen... nog meer? Jaha.. nog meer. Iets te eten, ehm... doe maar chickenwings. Jen gaat voor de cheese sticks. We mogen nog wat bestellen... ach hou toch op, dat krijgen we niet op! We hebben net muffins op en zo. Popcorn? Ja doe maar joh, zoete popcorn... Kah Poen Kap dame, Kah Poen freaking Kap.

De film is nu al fantastisch, en hij is nog niet eens begonnen. Als iemand ooit eens hier komt, is dit echt een must. Je maakt het niet zo snel mee anders. Maar even serieus nu, de film was echt wel leuk. De ervaring er omheen maakt het nog net iets meer speciaal.

Morgen bezoeken we Wat Arun, en wat verder gaan doen? Geen flauw idee... we laten ons verrassen met wat de dag ons brengt!

Tot de volgende blog...