Cres - The Second Movement

Echt nog geen 15 minuten nadat ik de blog online zette (even een flashback: de laatste keer zei ik dat we 'morgen' met de boot naar de Blue Caves zouden gaan) ging de telefoon, het was de kapitein van de boot, helaas kan de tour niet door gaan. Aangezien hij een annulering heeft ontvangen van een grote groep, kan hij de tour niet laten door gaan. Maar, er was ook goed nieuws! We kunnen wel op vrijdag mee... Welke dag leven we Jen? Oh, woensdag.... ok, ja dat kan wel want we gaan zaterdag pas weg hier. Oké, dan veranderen we de plannen toch gewoon. Morgen doen we Cres af crossen met de auto, en als het even kan ook nog de gieren bekijken ergens. Even navragen bij de receptie hier, het gieren opvang centrum leek er nogal verlaten uit. We hebben dat uit het boekje van de ANWB over Kroatië. Dus iemand anders die deze plannen heeft, let op en lees even verder want dan leg ik het even uit.

We hebben dus via onze B&B (wat overigens meer weg heeft van een herberg, met een goede keuken) dus een excursie kunnen boeken. Deze excursie per boot, ging van start bij het strandje van het dorpje waar we verbleven, Beli. Het is iets wat ze pas sinds dit jaar doen, omdat de gieren opvang de komende tijd dus dicht blijkt te zijn. Wisseling van eigenaar en een verbouwing blijken daar de oorzaak van te zijn. De gieren die hier leven zijn kolonies van 'vale gieren'. (jawel, dezelfde die in Friesland gespot zijn... ja, Friesland is dichterbij dan Cres... ja, dat is ironisch... en door). Dus de excursie duurde van +/-10:30 uur tot 12:30 uur, en gieren gespot in hun normale leefomgeving (HA! dat is Friesland niet... ok, let it go). Anyway, echt de moeite waard, en ontzettend leuk om ze ook even in vlucht te zien. We hadden geluk, soms zie je er geen één, soms zie je er 20 en zijn ze allemaal lui aan het zonnen (of in de schaduw plekken). 

Het tweede deel van de dag hebben we dus benut om Cres te ontdekken... en wat is nu een betere manier om dat te doen dan met de auto. Ik bedoel, we zijn er toch met de auto, dan kan je hem net zo goed gebruiken toch? Precies. "Bijna lunchtijd schatje, waar gaan we eten?" Nou... dat bleek dus Lubenice te worden, een typisch dorpje, aan de westkust van Cres, op ongeveer 40 kilometer van Beli. Dat lijkt niet zo veel, maar de wegen hier zijn niet als in Nederland. De snelheden die je hier kan rijden zijn niet te vergelijken met wat wij als 'normaal' beschouwen. Maar, aan de andere kant geniet je prima van het uitzicht (en de fantastische bochten, een motor ritje hier zou niet mis zijn!!).

We bezoeken Lubenice (spreek het uit als Loebènietsa) en we lunchen hier bij een restaurantje midden in het piepkleine dorpje (telt iets van 10 of 15 straten en nog net iets meer huisjes, dat alles op 378 meter boven de zee. Het dorpje is zo bijzonder dat het toegevoegd is aan de Unesco wereld erfgoed lijst in 2005. (Google's your friend). We vonden het een leuk dorpje met een mooi uitzicht. Van hier kan je naar 2 strandjes wandelen. Ik zeg dat het kan, wij hebben het niet gedaan. We hebben andere plannen vandaag. Na de lunch en een paar foto's, rijden we door naar onze volgende bestemming. Hoe heet dat plaatsje wat we steeds op die bordjes zien? Jen heeft echt de meer briljante ideeën. Dat is Mali-Losinj, achteraf gezien ligt dat op het andere eiland Losinj. Maarja, je rijdt er zo naar toe met je auto. Tegen 16:30 uur ofzo waren we er (al). Ik vermeld het even zo, want zoals ik net al zei: de afstand die je aflegt staat niet in verhouding met de tijd die je erover doet. Op Losinj lijkt alles ruimer opgezet, de wegen zijn beter en breder, er zijn meer huizen en de 'dorpen' zijn veel groter dan op Cres. We kunnen zeggen dat we een groot deel van het eiland hebben gezien, maar zeker nog lang niet alles. We kopen weer wat water bij de plaatselijke Lidl, en besluiten weer terug te rijden richting Cres. We moeten toch een keer wat eten... tegen 18:00 uur zijn we weer in Cres (stadje) en kiezen een restaurantje uit. Nadat we lekker gegeten hebben rijden we weer naar 'Tramontana' ons verblijf, en daar willen we zeker wel voor de avond zijn. De weg naar Beli is overdag al een avontuur, laat staan als het licht uit is! Dus... met de gang er goed in op naar huis. Hey, daar lopen mensen op de weg... WTF doen die hier. Plots, een duim hoog. We komen dichterbij en het is een jong stel, lifters. Goh, die kunnen we wel meenemen Nic. Tja, waarom niet eigenlijk. We stoppen, en het is een jong Kroatisch stel. Are you going to Porozina. Nee, Porozina maar we kunnen je wel tot de kruising nemen (de weg van Cres naar Porozina is de 'hoofdweg', en er is ergens onderweg een afslag naar Beli). Vanaf die kruising is het nog ongeveer 12 kilometer. Dus... zo gezegd, zo gedaan! We hebben voor het eerst een stel lifters meegenomen. Tot zover ons enerverende dag.

De volgende dag, vrijdag 5 juni 2015 is een bijzondere dag: wij vieren vandaag ons jubileum. 11 Jaar alweer dat we samen mogen zijn. 11 Jaar van avonturen, grappige ervaringen, bijzondere ervaringen, veel lachen, liefde en geluk. Een prachtige dag hebben we dus om die boot excursie voor de Blue Caves te doen (dit keer geen wasjes doen, zoals in 2013 - zie reisblog Canada). Om 09:30 uur zou de boot vertrekken. Dus we waren er netjes op tijd, rond 09:00 uur hadden we de auto geparkeerd en 10 minuten later hebben zijn we bij de opstap plaats van de Pirate Boat (Nic: Arrrr, shiver me timbers.. ho ho ho a pirate life for me. Jen: and a bottle of Rum...) De boot vertrekt redelijk op tijd, en we denken nog... zo weinig mensen? Maar al snel werd het duidelijk dat er 2 opstap plaatsen zijn. De tweede plek is bij de plaatselijke camping te zijn van Cres. Daar staat een groep te wachten, bizar veel mensen. Het is gedaan met de rust. De blauwe grotten dus, daar gaan we heen. Die zijn niet blauw van zichzelf, maar blauw kleuren vanwege het zonlicht wat via het zeewater de grotten binnen komt. Dat wist Jen me te vertellen, had ze ergens gelezen... leuk zo leer ik nog eens wat. Hey we zijn er... sneller dan gedacht (duurde ongeveer een uurtje of wat na de tweede opstap plaats). Maarja, genoeg te zien onderweg - het uitzicht is fantastisch. Dat lijkt verrekte veel op Lubenice daar boven. Dat is Lubenice.... dat is grappig, daar waren we gisteren ook! Ja, daar hebben we lekker geluncht... het had zo mogen zijn, gisteren boven en vandaag beneden. We zijn dus bij 1 van de 2 strandjes waar je vanaf Lubenice kan komen (lopend, je kan beter met de watertaxi komen denk ik, maar goed ieder z'n ding). Het is een prachtige baai met kraakhelder water. Weer geen zandstrand, hier in Kroatië gebruiken ze kiezels (dat is leuker, en anders pijnlijk aan je voeten - zand wordt bloedheet, kiezels minder warm maarja het zijn kiezels die doen pijn - lang leve de nepcrocs uit Thailand!!). Anyway, de kapitein legt het e.e.a. uit over de dag indeling. Dat gaat over de intercom, in gebrekkig Engels, dus ja... ? Ehm, hij zou toeteren als we zouden vertrekken. En die toeter hebben we een paar keer gehoord als voorbeeld. Nou, dat komt wel goed. Aan land stelletje landrotten!! We nemen de spulletjes mee (handdoeken, matjes om op te liggen, die hebben we gekocht op Cres gisteren en een zwembrilletje, misschien zie ik nog wat visjes). 

Tijd om het water in te gaan. We zien de kapitein in het water duiken vanaf het schip, en hij zwemt naar de andere kant van de baai (richting de ingang van de grotten). Hij heeft een surfpak aan, dat lijkt misschien wel nodig. Achteraf had ik ook wel zo'n pak willen hebben zeg. Het water is zo ontzettend koud hier, dat zodra je een stap erin zet alle moleculen in je lijf even stil staan. Je hersenen denken, NO FREAKIN' WAY!! Maarja, je wil dit wel zien.. dus als je dit wil zien (de grotten hebben we het nog over), dan zal je wel moeten. Ok, de kapitein begint al te zwemmen richting de grotten... kut, nu moeten we wel Jen... ok.. oke... daar gaan we... tot de bovenbenen inmiddels, het water lijkt gewoon even zeer te doen aan m'n bovenbenen. 18 Graden blijkt het te zijn, I don't buy it, volgens mij is dit tegen het vriespunt. Handen nat, armen nat.. haar nat. Ok ergste is geweest toch? Ik neem een sprong en.. nee, NU is het ergste geweest. Je kan je wel indenken hoe dat is gegaan, met een hoop trammelant, gepuf en geklaag dat het zo koud is. Maar het was ook zó koud. Het duurde wel 15 minuten voordat het eindelijk iets wende, en zelfs dan was het niet aangenaam. Jen bleef niet ver achter me, maar die heeft net zo erg geleden. Wij allemaal... was het 't waard? Laat ik het zo zeggen, het is een unieke plek waar ik zo nog een keer naar toe zou gaan, in een wetsuit(!!). De grotten zijn donker, maar na een aantal minuten (geef het even, minimaal 15 minuten) wennen je ogen meer en zie je meer van de grot. Het mooist is het, zonder zaklamp. Op deze manier komt het weinige licht vanuit het water het beste tot zijn recht. Dus ja, het is nogal wat. Door het koude water, en dan ook nog zo lang in dat koude water moeten blijven om er goed van te kunnen genieten. Maar, het is echt een unieke plaats die zeker de moeite waard is... dus geen spijt, ervaring rijker: check!

'Sneller' dan verwacht, maar tot zover deze blog. De laatste fase breekt aan, we gaan naar Plitvicka Jezera (De Plitvice Meren). We verblijven er 6 nachten in totaal, bij "Bed & Breakfast Huize Jannie". Gotta love it....

Greetz en liefs,

J&N