Phuket to Koh Racha

Ugh.. wekker gaat al om 06:00 uur. Wie verzint zo iets? Ohja… wij. We hebben nog een filmpje gekeken in bed gisteren, rond 22:00 uur gaan slapen. Normaal gesproken denk je dat het genoeg is, maar vannacht een paar keer wakker geworden van muziek. De plaatselijke pub O'Tools vond het nodig z'n muziek installatie veelvuldig te testen. Jen had nergens last van, die had haar oordoppen ingedaan voor het slapen gaan. Ik heb zo'n slimme vrouw :-).

Eerst maar even opfrissen en ontbijten. De koffers doen we zo wel, anders wachten ze maar even. De transfer voor Koh Racha komt ons straks ophalen, tussen 08:40 en 09:00 uur. Vreemde tijd, vinden we zelf. Meestal staat er een vaste tijd op, niet een tijdsvenster. Nog voor het ontbijt begint het een beetje te regenen. Tijdens het ontbijt komt het met bakken uit de lucht! Dat gaat lekker te keer zeg, gelukkig zitten we overdekt. Wat we tot nu toe hebben meegemaakt hier, als het regent, is het niet heel erg lang. Een uurtje of 2, dan is het klaar en kan je weer verder met je ding. Vandaag zou het iets anders uitpakken…

Na het ontbijt doen we de koffers… 8 minuten, niet slecht. We zijn perfect op tijd voor de transfer, half 9 staan we beneden. Er is nog niemand, dus besluiten we te wachten op de trap. Na 30 minuten nog niks… ok hij is officieel nu te laat. We besluiten te verplaatsen naar de lobby, iets comfortabel zitten. Het is 09:15 uur en nog niks, Jen is het geduld kwijt (we moesten een boot halen namelijk) en vraagt de receptie Green Wood te bellen. Het is zondag, loket gesloten. Het wordt leuker er leuker deze dag. Jen heeft een kaartje gekregen van mr. Green Wood himself, en daar staat een mobiel op. Die krijgen ze wel te pakken, en een paar telefoontjes verder en 20 minuten later was onze transfer er dan eindelijk. Met het schaamrood op zijn gezicht, en duizend maal verontschuldiging aan geboden te hebben, werden onze koffers ingeladen en gingen we op pad. Het beloofde een enerverende rit te worden. Thailand heeft wat dat betreft alleen maar Stig's. Zodra ze hier achter het stuurwiel kruipen ontstaat er een transformatie, de race genen bloeien op en er wordt flink doorgereden om de verloren tijd enigszins goed te maken. Het regende nog steeds behoorlijk, maar deze Thaise meneer wist duidelijk wat hij aan het doen was, met een telefoon aan z'n oor en zijn gordel niet om. Only in Thailand baby. Maar, we hebben het overleefd, anders had je dit niet kunnen lezen!!
We zijn er? We zijn er. Het lijkt een beetje een vreemde plek om op een boot te stappen, midden in een woonwijk, nergens water te bespeuren.. behalve dan wat er uit de lucht komt vallen. We krijgen uitleg van een aardige kerel, die goed Engels spreekt. Er wordt gevraagd waar we heen gaan, en waar onze koffers zijn. Vervolgens krijgen we gele stickers op de shirtjes geplakt, "you are now team yellow". Er zijn een heleboel mensen, waarschijnlijk allemaal aan het wachten op ons… niet onze fout gelukkig, maar dat weten zij niet. "Team Green, follow me!! Team Green follow me!!". Dat zijn wij niet hè, dus wachten we maar even. De helft van het volk wat er zit vertrekt, andere helft blijft zitten. Kort erna schreeuwt de kerel die de stickers op onze shirts heeft geplakt: "Team Yellow, follow me!!". Dat is duidelijke taal hè, dat hebben ze vast vaker gedaan. Het is 5 minuten lopen naar de boot. Vandaar dat ik geen boten en water zag! We lopen door de stromende regen met koffers naar… het strand? Oh shit… speedboten? We gaan met de speedboot? Ja, we gaan met de speedboot. Koffers dus tillen, over het strand, en dan een stukje het zeewater in en dan pas de boot in, ohja en het regent nog steeds. Het is niet echt ideaal, het moet maar. Met die instelling gaan we er voor. We tillen de koffers aan boord, en nemen plaats. Goh, ging best soepel. De kerel van de stickers is ook bij ons aan boord, geeft ons met militaire precisie een beknopte uitleg over veiligheid aan boord. Hij weet duidelijk waar hij over praat, en dat geeft ons weer een beetje zekerheid. De kapitein stuurman heeft een helm op met een vizier wat hem moet beschermen tegen de weersinvloeden en de spetters zeewater. We kunnen met ongeveer 30 mensen aan boord, dus geen klein bootje. Achterin hebben ze 3 Yamaha V6 motoren hangen, elk met 200 pk… zou het genoeg zijn? De motoren worden gestart, en rustig aan vertrekt de boot naar open water. Eenmaal in open water gaat het gas erop, het gebrul van de motoren is overweldigend. Je voelt duidelijk dat er heel veel vermogen zit in de boot. Het is voor ons de eerste keer dat we in zo'n speedboot zitten. We vinden het direct een supergave ervaring. We zitten helemaal achterin, bij de motoren. Achteraf gezien is dit de plek met de meeste herrie, maar ook de enige plek met zicht op een horizon (wat ik wel prettig vind) en de plek op de boot waar je de klappen het minste mee krijgt. En geloof me, op een dag als vandaag met zulk onstuimig weer, die klappen zijn er zeker wel! Maar, de kapitein stuurman is goed. Hij stuurt, waar hij kan de boot op een dusdanige manier dat de klappen minimaal blijven. Jennifer voelde zich uitermate op haar gemak op deze boot. Bij iedere klap op het water klonk het in koor: "Whoooooeeee!!" Na 40 minuten lang van de woeste zee te trotseren - golven van 2 meter hoog - met de 600pk sterke Yamaha motoren, het deinen op het water, de klappen op te vangen, en de spetters, nee emmers met zeewater in het gezicht, komen we aan bij Koh Racha. Yes, we moeten ook nog terug, weer zo'n leuk ritje!

Bij een drijvende pier mogen we uitstappen… dat ging uiteraard heel soepel en natuurlijk. Je moet je indenken dat de grond onder je voeten constant beweegt, en jij moet je evenwicht zien te houden.. zonder houvast! Gelukkig hebben die Thaise mannen van Ban Raya Resort dat vaker gedaan, dus zonder enige moeite lukte het hen om onze koffers mee te nemen van de boot richting resort. We worden gewezen naar een aanhanger, soort huifkar idee, wat wordt voort getrokken door een trekker. Geen idee hoe lang het rijden is, maar als ik de berichten mag geloven kan je de afstanden hier gewoon te voet doen, ver kan het niet zijn. We vertrekken richting resort, het is een kort ritje van een paar minuten. Tijd heb ik niet bijgehouden, maar meer dan 5 minuten zal het niet geweest zijn. Voor de ingang van het resort komen we nog een dikke vette varaan tegen (misschien wel groter dan op de Phang Nga eilandjes). Die liep op zijn dooie gemakje over het gras richting de bosjes. Geen tijd voor foto, de chauffeur rijdt gewoon door. Stoppen voor een foto? Nee joh, zo'n beest zien we iedere dag hier, das toch niet bijzonder… Anyway, we checken in, krijgen een koud drankje bij ontvangst. Ahh, dat is wel lekker, maar ik wil eigenlijk gewoon even douchen en droge kleren aan. Eerst maar eens kijken of de kleding droog is over gekomen, de koffers hebben het hier zwaar te voorduren (Ma, ik maak het goed met je!). Na inspectie blijkt het resultaat niks tegen te vallen. Eén boek is een beetje aangetast, voor de rest is alles droog en wel over gekomen. Ja, ook de laptop en alle apparatuur die we mee hadden. Het mag ook eens mee zitten….

We pakken de boel uit, hangen op wat droog moet worden, en bieden hier direct de vuile was aan de receptie. Even wat schone kleding is ook wel fijn, het gaat hard als je zoveel zweet. Het is hier bij vlagen echt bloedheet, gelukkig is er hier een constante bries (soms iets wat stevig) vanuit de zee. Het resort is mooi, en het huisje waar we in zitten is netjes en voldoet prima aan de eisen. Aangezien we hadden ingesteld op 'zero' comfort, is dit ongelofelijke luxe!

Eerst maar even uitrusten, dat hebben we wel verdient.