Mount Robson Provincial Park

Huppetee, half 7 gaat de wekker al. Shit de telefoon heeft geen bereik hier, dus dat ding heeft zijn tijd nog op Mountain Time staan. Het had een uurtje later gemogen. Achja, op tijd wakker zijn heeft zijn voordelen. We hebben gepland vandaag een Rafting Float Tour. Verder nog niet zo veel in gedachte, even langs het visitors centre van Mount Robson, en zien wat er te doen is. We ontbijten relaxt, want tijd zat – als je een uur te vroeg wakker bent.

Eenmaal het ontbijt achter de kiezen en alles weer afgekoppeld, zetten we koers naar White Water Rafting. Ongeveer 20 minuutjes rijden van onze camping – korte afstand op het geheel. We hebben tot nu toe zo’n 1800 km gereden, en we moeten nog een stuk. Als we aankomen op de rafting plek is het extreem rustig, we zetten de RV aan de kant en melden ons in het kantoortje. Een aardige jonge dame rekent met ons af en verwijst ons verder – we dalen af richting de rivier zetten de RV neer. We kleden ons om, wat warme kleren, het blijft een beetje fris en op het water blijkt het altijd wat kouder dan aan land. We melden ons bij onze gidsen – jawel, 2 stuks. So I hear you guys came to go bungy jumping? Bijdehand en grappig tegelijk! Yep, that’s us – gewoon bijdehand antwoorden. De dudes stellen zich voor, Scott en Jessy. Het blijkt dat wij de enige zijn op de ‘float trip’, maar dat was een mooie oefening voor de nieuwe dude Scott. Hij werkt dit jaar voor het eerst full-time bij de White Water Rafting, en zo’n ‘easy ride’ is dan een mooie oefening voor hem om de wateren te verkennen. Even later, na het invullen van wat aansprakelijkheidsformulieren, gaan we een echte ouderwetse schoolbus in, je weet wel, zo’n gele die ze in de VS ook hebben. De gidsen zijn beide grappig en weten veel van de regio. Er wordt veel verteld over het ontstaan van het park, over Mount Terry Fox, over planten, bomen, kleur van het water, de hoogte van het water, de stromingen, en de beesten die er leven. Echt super gaaf om te weten, als het je interesseert in ieder geval. Over de kleur van het water gesproken, we naderden een kruising van 2 rivieren, namelijk Fraser River (waar we op begonnen zijn) en Robson River. De Robson River heeft zijn oorsprong in Mount Robson (logisch) en de kleur is bijzonder fel lichtblauw. De gids Jessy verteld dat het nog zo fel is, omdat de afstand van oorsprong tot rivier heel kort is, zonder te veel grote meren ertussen. Zo krijgt het sediment geen kans te dalen tot de bodem van een meer en behoudt het zijn kleur. Nog meer interessante feitjes – ik ben er gek op! De wateren mengen, en er ontstaan een mooie effect mede door de stromingen die er zijn.

Na een uur ge-float te hebben op de Fraser River, kwamen we weer terug bij onze RV. Tja zo gaat dat, met de bus upstream en dan met het bootje downstream. Dan kom je vanzelf bij het begin… of het eind? Anyway, we bedanken de dudes hartelijk ey, en stappen in de RV richting Mt Robson. Damnit, het is weer bewolkt en de bergtoppen zijn niet te zien. Jammer – maar we gaan toch zien wat we kunnen doen nabij deze hoge berg. Eenmaal binnen kijken we wat rond, en ik hoor dat een Nederlander (typisch Dutch accent heeft de man) op zoek is naar een mooi blauw meer op de Icefields Parkway. Ah, ze gaan de andere kant op dan wij. Het was duidelijk dat de jonge meid niet zo goed wist wat hij bedoelde, maar dat wisten wij toevallig wel. Uiteraard helpen we die kerel wel even, dat hij bij Peyto Lake moet zijn en zeggen meteen dat met de bus de gletsjer op ook een unieke ervaring is. De Nederlander liep tevreden weg, en dat meisje bedankte ons hartelijk. Anything I can help you guys with? Yep, we willen graag een hike in de buurt. Niet te veel uitdaging, gewoon een wandeling met een mooi cadeautje op het eind. Dat wist ze wel, ze liet ons een kaartje zien met een hike naar Berg Lake. Wij zouden dan slechts het eerste stukje lopen met als eindpunt Kinney Lake. De totale hike naar Berg Lake is 45km retour (iets te veel voor ons), maar ons gedeelte zou dan 9km zijn met 130m hoogte verschil. Mwa, dat is wel te doen dachten we meteen. Het bleek ook zo te zijn – een prachtige wandeling langs Robson River (je weet wel, die fel licht blauwe), af en toe wat lange klim maar het cadeautje aan het einde was subliem. Het is Kinney Lake, een licht blauw meer omringt door bergen. Het zonnetje begint door te breken en schijnt op de bergwanden. Het zijn dit soort momenten die deze vakantie extra bijzonder maakt. We zitten even, in stilte… we kijken om ons heen en het valt me op hoeveel watervallen er zijn van de bergwanden af. Men pakt de megazoom videocamera, hoppa – leuk voor thuis. Op de terugweg lopen we langs wat mooie plantjes, en bloemen die open zijn gegaan door de zon. Ik hoor weer die golden snair van Harry Potter, het is weer een kolibrie – zoem zoem, en hij is weer weg. We zijn weer bij de RV, we zetten weer koers voor de camping – het is alweer 16:30 uur, straks nog douchen en omkleden want we gaan weer uit eten vanavond. Het is de Caribu Grill in Valemount (op nog geen 10 minuten rijden van de camping). Blijkbaar the place to eat in Valemount als we de borden langs de weg mogen geloven. De dame van het visitors centre in Jasper raadde dit restaurant ook al aan, dat moet toch goed zijn dan? Eenmaal gedoucht en omgekleed zetten we koers naar dit restaurant. We komen er aan, een mooie houten blokhutachtig gebouw, maar dan groot met een groen dak met een mooi terrein eromheen. Dat begint in ieder geval goed. Eenmaal binnen zijn we de eerste. Das mooi, want we hebben beide veel trek van de wandeling, en als we de eerste zijn hoeven we niet lang te wachten op het eten. We bekijken de kaart, en zoeken eigenlijk iets bijzonders. Iets wat je thuis niet kan eten, bison ofzo. Of misschien hebben ze hier wel rendier biefstuk – dat is in Finland namelijk erg in de smaak gevallen. Jammer, maar ze hebben normale steaks, kip, spare ribs.. ook lekker maar niet bijzonder. Jen zegt plots: hey, wat is game? Dat is wild, zeg ik. Hey ze hebben Elk, ze hebben Elk hier Nic. Oké nice, toch wat bijzonders op de kaart. We besluiten dat beide te nemen en ik kan je vertellen, het was fantastisch. Echt goed bereidt eten, heerlijk mals (niet zo mals als rendier biefstuk) maar vol van smaak in een heerlijke saus, met worteltjes, broccoli en aardappelpuree. Als daar zo maar een toetje bij kan… zo denk ik weer hahaha. We besluiten ook nog een toetje achteraf te nemen. Jennifer de NY cheesecake (een echte verse) in aarbeiensaus, en ikzelf de Maple Sirup Sorbet met walnoten. Ook erg lekker moet ik zeggen… dus voor iedereen die langs Valemount rijdt: Caribu Grill is inderdaad the place to eat!!

Morgen rijden we naar Clearwater / Wells Grey Provincial Park. Onderweg hebben we de River Safari gepland – in de folder staat one amazing hour … dus we gaan het meemaken morgen! Maar hoe dat zal gaan, vertel ik jullie in een volgende post….

Greetz,

J&N