The Icefields Parkway

Vandaag ging om 7.00 uur de wekker, want het beloofd een drukke dag te worden. We ontbijten en koppelen af. Daarna stellen we de Garmin in op Jasper National Park. We gaan via highway 93, onze favoriete highway, ook wel ‘The Icefields Parkway’ genoemd.

Het is een mooie heldere zonnige dag en Nicola komt met het idee om nog een keer snel naar Lake Louise te gaan. Hij wil het graag nog een keer zien met zon i.p.v. regen. Eigenlijk hebben we hier geen tijd voor, maar we kunnen deze kans niet laten liggen, we zijn nu zo dichtbij en waarschijnlijk komen we hier niet meer…. Dus nog een keer naar Lake Louise! Daar aangekomen is het nog erg rustig, bijna geen andere auto’s en nog geen tourbussen. Op het parkeerterrein zien we de welbekende Clark’s Nutcracker – ook wel ‘Grey-Canadian-Jay’ genoemd, een mooie grijze vogel met een spitse snavel. We gooien ook hier weer wat pinda’s neer, wat erg in de smaak valt. We genieten rustig van het mooie grote meer mèt een mooie weerspiegeling van de bergen. Dit is toch wel een stuk mooier dan een paar dagen geleden. We hebben geen tijd om weer helemaal naar het viewpoint te klimmen, maar maken wel een paar foto’s van het meer vanaf de grond. Net als we klaar zijn, komt er een grote groep Aziaten de hoek om, nu is het tijd om verder te gaan.

Hierna hervatten we onze reis naar de Icefields Parkway, maar misschien waren we nog niet helemaal wakker of zaten we teveel te genieten van de omgeving, maar we hebben een afslag gemist… en dat mèt de Garmin! Na ongeveer 70 km  omgereden te hebben (ja zoveel moet je hier in Canada omrijden als je een afslag mist) zijn we dan toch op de highway 93 uitgekomen. Het is een voornamelijk hobbelige weg. Volgens Nicola komt dat omdat de vrachtwagens hier in de winter met sneeuwkettingen rijden en de extreme kou het asfalt beschadigd. Nou dat merk je goed, alles in de camper trilt en maakt geluid. We hebben van het visitor centre van Radium een handige folder gekregen met een overzicht van de gehele Icefield Parkway (230 km), hierop staat precies aangegeven wat er te zien en te doen is per km. Heel handig. We hadden gister al keuzes gemaakt wat we absoluut wilde gaan zien. De eerste stop is op 40km (vanaf Lake Louise); Lake Peyto. Op het parkeerterrein vliegen raven langs en schreeuwen hard. Wat een mooie grote beesten. Ik stap snel uit en maak wat film- en foto-opnames. We lunchen in de camper en pakken wat pinda’s voor de raven. Deze vallen ook hier erg in de smaak. Dan worden we aangesproken door een man en waarschuwt ons dat we geen dieren mogen voeren, hier staat namelijk een boete van 10.000 CAD op! Oeps, we hadden de borden wel gezien dat je geen wildlife mag voeren, maar geld dat ook voor vogels?! We lopen maar snel weer verder… na een korte hike, komen we uit op een uitzichtpunt over het hele meer. Het is een fel soort turkoois kleur, wat mooi schittert in het zonlicht. Nicola en ik zijn erg onder de indruk. Dit is toch wel het mooiste meer wat we tot nog toe hebben gezien! We maken weer veel foto’s en filmopnames, hopelijk kunnen we de indrukwekkendheid een beetje vastleggen. Opeens zien we heel toevallig de Engelse buurman met zijn vrouw die we hebben gesproken op onze eerste avond op de campground Lake Louise. Dat is nog eens toevallig, op dezelfde plaats op hetzelfde moment! Hij herkend ons ook en we praten onze ervaringen even bij. We horen ook wat Nederlanders om ons heen, maar die zoeken geen contact. Alleen als er een foto gemaakt moet worden. Apart volk toch die Hollanders :-).

Hierna vervolgen we de Icefields Highway. Onze volgende stop is pas halverwege, bij het Icefield Centre. Er is genoeg te zien en te doen in de tussenliggende kilometers, maar we moeten keuzes maken. We willen graag de snowcoach-tour doen naar de Athabasca Gletsjer. Nicola had vanochtend al gebeld hoelaat deze vertrekken en hem werd verteld dat er iedere 30 minuten er een vertrekt. Daar aangekomen is het aardig druk op het parkeerterrein en op een andere gedeelte staan de tourbussen, erg toeristisch dus. We lopen de trappen op, het gebouw binnen. Daar kopen we onze tickets. Ik had in mijn voorbereiding al opgezocht wat het kost, maar bij het afrekenen was het toch wel even slikken wat je voor een uur ‘even de gletsjer’ op betaald. Maar goed, wanneer krijg je nou zo’n kans en Nicola en ik hebben allebei nog nooit op een gletsjer gestaan. Even 20 minuten wachten en toen de bus in. De bus was helemaal vol, we voelde ons net een pak sardientjes. De bus werd gereden door een jonge vrouw, die durft. We reden de weg over, naar de gletsjer toe. Ondertussen gaf de jonge vrouw leuke achtergrondinformatie over de Athabasca Gletsjer. Voordat we het ijs op gingen moesten we overstappen naar de daadwerkelijke snowcoach. Dit is een soort vrachtwagen met gigantische wielen. Deze werd ook weer bestuurd door een jonge vrouw, go girls! Zij gaf ook weer leuke achtergrondinformatie op een humoristische en passievolle manier, ze brengen het leuk. Met de snowcoach kunnen we de steile ijswegen op en dan komen we uiteindelijk uit op de gletsjer. We mogen maar op een klein stukje rondlopen voor ongeveer 20  minuten. De gletsjer is toch wel een stuk indrukwekkender als je er daadwerkelijk opstaat. Het is erg koud en we zijn blij dat we onze ‘Finland-outfit’ aan hebben inclusief onze handschoenen, wat een temperatuursverschil met ‘beneden’ (wat nog steeds 2100 meter is). We zien andere toeristen met sandalen en zelfs een met een korte broek, bbrrrrr. We lopen een rondje en zien wat smeltwater van het ijs stromen. Ik pak mijn waterflesje en vul het met gletsjerwater. Meteen even proeven, het is erg koud, maar wel lekker. Dat is pas echt bronwater! We maken nog wat film- en foto opnames en dan horen we de toeter van de snowcoach alweer, zo die 20 minuten gingen wel heel snel voorbij. Eenmaal weer terug beneden, vonden we het wel de moeite waard, we hebben toch maar mooi even op een gletsjer gestaan!

We gaan weer verder met onze route. Ik ga de tweede helft rijden, zo kan Nicola zijn nek weer wat rust gunnen, dat gaat nog niet echt veel beter trouwens. Ondertussen staat er een file om een zwarte beer aan de zijkant van de weg te bewonderen. We proberen ook even te kijken, maar het is te druk, dus rijden we weer verder. De volgende stop is Athabasca Falls. Meteen een mooie gelegenheid om even de benen te strekken, want het is wel een hele zit. We lopen een rondje langs de waterval en kunnen hierna onze laatste kilometers weer aan. We rijden hierna een zijweg op; de Highway 93A. Volgens de informatie van het forum en Travelhome is dit de ‘scenic-route’ en kunnen we hier veel wildlife spotten. Meteen om de eerste bocht staan er weer twee auto’s stil, ze zien een zwarte beer. Helaas kunnen we deze ook weer niet goed zien, dus rijden we door. We rijden erg langzaam, dit kon trouwens ook niet anders het was weer een hobbelige weg. Helaas zien we de rest van de weg geen wildlife meer, misschien hadden ze precies even pauze ofzo :-).

Eenmaal weer terug op highway 93, rijden we naar campground Whistlers in Jasper. We hebben deze campground uitgekozen omdat deze een elektriciteitsaansluiting heeft, dat hebben de rest van de campgrounds in Jasper namelijk niet. We willen natuurlijk niet nog een keer met lege accu’s van de apparatuur komen te staan. Bij aankomst staat er een grote rij voor de check-in. We wachten geduldig en vragen ons – net zoals bij campground Lake Louise – waarom het allemaal zolang moet duren?! Eindelijk aan de beurt, krijgen we te horen dat er alleen nog maar plekken te verkrijgen zijn zonder faciliteiten (dus ook geen elektriciteit). Het is namelijk erg druk omdat de meeste andere campgrounds nog gesloten zijn. Dat is even een tegenvaller voor ons, maar we hebben geen keus, we moeten toch hier overnachten. Bij het inchecken worden we wederom gewaarschuwd voor beren, en dit keer ook voor "Elk's". De mannetjes kunnen agressief zijn... goed om te weten! Er zijn geen andere campgrounds in de buurt met elektriciteit en het is alweer 19.00 uur. We zijn moe en hebben trek in eten. Ik rij de camper zijn plekje op en zet meteen het eten op. Op het menu: zelfgemaakte aardappelsalade, tomaat-komkommer-salade en worstjes op de bbq. We eten onze buiken vol en gaan hierna languit liggen, we zijn KAPOT! Nicola sluit even zijn ogen en wil eigenlijk doorslapen, maar de afwas moet nog gedaan worden. Samen gaat dit toch veel sneller, zo gezegd zo gedaan. Hierna verschoond Nicola het bed, dat was wel nodig! Hierna valt hij als een blok in slaap. Ik werk nog even de blog bij en ben blij als ik zo ook op bed lig, welterusten.

Groetjes Jennifer & Nicola.

PS. Nicola vond het niet zo leuk dat er alleen complimentjes voor mij waren, voor het rijden met de camper, aangezien hij het meeste rijdt :-).