Highway 93 Part II

We beginnen de dag vroeg om 07:30 uur, ontbijtje met blueberry muffins want we hebben wat te vieren vandaag, ons 9 jarig jubileum in stijl. Maar het feest duurt niet lang, vandaag moeten we noodgedwongen wat kleren wassen – zo’n beetje alle essentiële (ik bedoel ondergoed) is er doorheen. Gelukkig hebben we, waar we gisteren ook de campingbijl hebben gekocht, een wasserette gevonden. Vol goede moed vergaren we alle vuile was, en lopen naar de wasserette. We nemen wel geteld 3 wasmachines in beslag (één voor wit, één voor kleur en één voor zwarte was). We pleuren in elke machine 2 loonies, selecteren het juiste programma voor elke wasmachine en vertrekken dan richting het visitors centre. We hebben gisteren al gezien dat we hier op internet kunnen, dus daar moeten we gretig gebruik van maken!

We posten totaal 2 blog’s, wat foto’s, en checken nog wat mails (Suus & Ma, thanks voor de mails). Welke dag leven we eigenlijk? Het besef dat we nog maar aan de twaalfde dag zijn van de vakantie is er enkel en alleen omdat we dagelijks onze verslagen bijhouden. Ah, het is woensdag, oké fijn. De tijd vliegt als we de blog & foto’s uploaden dus we kunnen naar de wasserette. De was is klaar, en we kunnen alles in de droger gooien. Het zijn echt grote drogers, waar je zelf in zou passen (ja, zelfs ik zou er in passen). Jen zegt nog met het uitladen van de wasmachines, dat moeten we thuis ook hebben man dan zijn we een stuk sneller klaar met de was als we 3 wasmachines hebben…. Eenmaal de kleren in de droger geladen, struinen het dorpje af (één straat) en vinden een leuke souvenirwinkel. We kopen hier een kleinigheidje, en lopen dan weer richting de laundromat. Goh, nu al klaar? Dat is nog eens efficiënt, 3 wasjes in 1 uur klaar – dat lukt ons thuis niet hoor!

We hebben als tip van Visitors Centre Guy gekregen, om richting Wilmer te rijden om daar wat wildlife te spotten. Er zijn veel vogels te zien, en ook roofvogels zijn regelmatig gespot in die regio. Bij het intoetsen van het plaatsje Wilmer in de Garmin, zegt Garmin: geen zoekresultaten gevonden. Dafuq? Misschien ligt het in een andere staat, even proberen – nope, geen resultaat. Grrrrr… Oké, plaatsje ernaast dan Invemere, ja dat vindt hij wel – we zetten koers en zien het wel als we daar aan komen. Mijn co-piloot Jennifer, heeft de kaart in haar handen en assisteert mij vlekkeloos richting Wilmer. Eenmaal in Wilmer begrijpen we beter waarom Garmin het plaatsje niet kent. Als we zeggen dat er slechts 1 verharde weg is die Main street heet, dan weet je het wel hè. We rijden door naar een wildlife refuge, een plek waar mensen niet dagelijks komen – waar de natuur zijn gang kan gaan. We parkeren de RV en lopen een pad af, richting het water. Er staat niet bij hoe lang of hoe ver, maar we lopen het af. Tijdens onze wandeltocht zie ik een voetafdruk. Het lijkt op die van een hond, een recente afdruk – misschien iemand die met zijn hond hier is geweest? Al snel zie ik een roofvogel landen op een boomtop. Het is erg ver, onze video kan nog maar net een shot maken van dit prachtige beest. We wachten, en wachten. Het duurt misschien wel een uur voordat we weer wat roofvogels zien vliegen, maar daar zijn ze dan. Een drietal die prachtig door de lucht heen zweven duidelijk gebruik makend van de thermiek. Eén ervan is duidelijk een Osprey (Visarend), de ander een Golden Eagle (Steenarend). Een oude passie van mij herleeft even… We zien ze weer verdwijnen in de verte, buiten het zoombereik van de videocamera. Shit, het is al 14:00 uur joh, we zijn er al 2 uur. En we moeten nog terug richting Lake Louise, om vanuit daar The Icefields Parkway te rijden. Dan maar weer terug naar de RV. Als we bij de RV staan, zien we een poster op A4-formaat, verdekt opgesteld, met een soort waarschuwing erop. Toch maar even kijken wat erop staat… Warning, Coyote has been spotted in the area, proceed with caution. Ehm, die afdruk van die hond? Dussss….

We zijn weer onderweg naar Lake Louise, op onze favoriete snelweg van Canada op dit moment: Highway 93. Gisteren hebben we hier ook op gereden, en hebben toen beren, herten en een eland gespot. Misschien hebben we vandaag weer geluk. Wat we in de vorige blog niet vermeld hebben, maar wel gezien hebben – in Kootenay National Park zijn een aantal jaren terug een aantal flinke bosbranden geweest. Dat zie je op sommige plekken nog terug. Het is een erg droevig gezicht, eindeloze vlaktes met ‘kale’ bomen. We hebben gisteren wel kunnen zien dat er al nieuwe boompjes aan het groeien zijn, maar voordat het weer in zijn oude glorie is hersteld zijn we een paar decennia verder. De rit duurt nog maar 15 minuten of we zien onze eerste 2 beren, kort na elkaar. Zo kort na elkaar dat we nog maar net op tijd zijn om de tweede te filmen. Sommige mensen stappen gewoon de auto uit om dichterbij te komen – voor een foto. We vinden het prachtig om te zien, maar bedenken ons wel dat de regels die er zijn er niet voor niets zijn. We rijden nog verder en worden nog 4 keer verwent met prachtige zwarte beren. Onze berenteller staat nu op 11. Ook hebben we nog wat herten gezien. Wat lastiger te filmen, tegen de tijd dat je stil staat en begint te filmen zijn de herten al weer in het bos – dan lacht de hert keihard, HA weer één gefopt! (dat is mijn fantasie weer…) Dus, daar stoppen we maar niet voor. Beren zijn wat meer relaxt, en lijken het totaal niet erg te vinden als auto’s voor ze stoppen.

Het hoogtepunt van vandaag was nog wel een motorrijder, op een Ducati Panigale. Die kwam echt met een noodgang aanrijden (ik stond stil, en kon het zien in mijn spiegels). Doordat hij mij zag, remt hij af – en daardoor zag hij die zwarte beer die lekker paardenbloemen aan het eten was in het zonnetje. We zien die motorrijder keren, zet zijn motor aan de kant en loopt naar de beer. Hij zal zo wel stoppen en een foto maken met zijn telefoon. Ja dat deed ie, hij stopte op geen 3 meter van de beer! Wat een dakhaas joh, het was een jonge beer – maar zelfs een klap van zo’n jonge beer doet au, met of zonder helm. Gelukkig is het goed afgelopen, maar het was geen goede actie van die motorrijder.

Eenmaal bij Lake Louise aangekomen checken we weer in bij dezelfde camping. De rij voor het inchecken is echter langer dan eergisteren… hoe verder in het seizoen, hoe drukker het wordt! Ohja, nog even terugkomen op het weer in Radium: het was warm in Radium – zo warm dat we behoorlijk aan het zweten waren tijdens de wandeling en met een t-shirtje rondlopen. We rijden terug naar Lake Louise, wat denk je… regen. We beginnen een verband te zien tussen Lake Louise en regen. We weten nog niet precies wat het is, maar we laten het nog weten ;-).

Vanavond maken we voorbereidingen voor The Icefield Parkway. Een rit van +/-230km, over één van de hoogst gelegen snelwegen ter wereld. Onderweg kunnen we verschillende gletsjers bezoeken, o.a. een gedeelte van Columbia Icefield. Dit is de grootste gletsjer van de Rockies (ongeveer 200 km2). Deze snelweg gaat richting Jasper, waar we 2 nachten zullen verblijven (en ook zeer waarschijnlijk deze blog gaan posten).

Tot zover dit bericht, tot de volgende post!

Greetz,

N&J