Sea to Sky - Back to Vancouver!

Het is zover, de laatste volledige dag met de RV! Ik weet nog wel toen we de eerste meters in dit ding reden. Het was voor het eerst dat ik in zo’n grote wagen heb gereden, en het was vooral onwennig. Nu zijn we er aan gewend en zullen we hem nog missen straks. Met zijn gekraak, gepiep, en rammelende pannen in de kastjes. We bereiden ons voor om het laatste stukje naar Vancouver te rijden wat men hier The Sea to Sky Highway noemt. Eigenlijk is het gewoon Highway 99, maar hebben ze het zo genoemd omdat je als het ware vanuit Vancouver (Sea) naar Whistler (bergen) rijdt. Aldus, een bijzonderde bijnaam voor Highway 99. Voordat we kunnen vertrekken nog even de blog bijwerken en wat foto’s posten van ons verblijf in Clinton (dat doet Jen), terwijl ik even ga douchen. Ik ben vanmorgen wakker geworden met een lichte koppijn, dus een douche kan wonderen verrichten. Na het douchen doen we het gebruikelijke voordat we weg kunnen, en we zetten koers naar Capilano Park in North Vancouver. Dit zal onze laatste grote uitstap zijn, en we zijn benieuwd wat we kunnen verwachten. Volgens andere reisverslagen die Jennifer heeft gelezen was het niet super groot, en kon het in 20 minuten gelopen zijn (we gaan het meemaken vanmiddag). Na Capilano Park is de bedoeling dat we naar Burnaby Cariboo RV Park gaan, onze laatste camping van deze geweldige vakantie.

Het voelt vreemd dat we over 2 dagen alweer terug gaan. Ik bedoel, we weten dat we terug gaan maar het besef dat het zo dichtbij is, dat is er nog niet helemaal. Dat was precies hetzelfde met het vertrek, dus mooi consequent zijn we wel! Op de Sea to Sky Highway zien we nog veel van de Olympische Spelen terug – het doet veel voor de omgeving zo’n groots evenement. De weg naar Vancouver is echt fantastisch, prachtig langs het water tegen een berg/klif aan, mooie bochten en de weg is goed onderhouden. Het uitzicht is prachtig over het water, ook al is het bewolkt blijft het een mooi plaatje. Gelukkig is het niet ver rijden naar North Vancouver, ongeveer 1,5 uur vanaf Whistler. Peanuts, met de afstanden die we al eerder hebben gereden deze vakantie. Over afstanden gesproken, we hebben tot nu toe +/- 2800 kilometer gereden sinds het begin van onze trip met de RV.

We bereiken Capilano Park in North Vancouver, en parkeren de RV – de parkeerplaatsen zijn er duidelijk niet op ingericht, maar het lukt ons om er te parkeren. We lopen naar de ingang van het Park en betalen het entree geld – Jen laat met het afrekenen onze ANWB pas zien en zegt: “it’s the same as AAA”, waardoor we korting krijgen op de toegang. Het bijzondere aan dit park is the Capilano Suspencion Bridge. Deze brug is al eind 1800 gebouwd en gaat over de Capilano Rivier. Hij hangt op ongeveer 70 m boven het water, en is ongeveer 140 m lang. Tot zover de cijfers, nu erover heen lopen… We lopen richting de brug, maar er zijn een heleboel andere bezienswaardigheden voordat we daar zijn. We zien de geschiedenis van de brug, en uiteraard het first nation erfgoed komt weer aan bod. We zien nog wat story poles (totempalen), en dan is het zover! We kunnen de brug over. Jen zegt heel dapper, ga jij maar voor Nic. Wat een schatje is het toch… Ik vind het eigenlijk best wel spannend, maar er staan tig mensen op die brug – mij houdt ie vast wel… toch? Met een trapje naar het begin van de brug, oh shit het trapje beweegt al! Alsof je op een boot loopt, midden op zee met hevige golven – zo erg beweegt de ondergrond onder je voeten. Stap voor stap komen we steeds verder over de brug, oh het gaat wel lekker – niet naar beneden kijken. Ik kijk achterom en zie Jennifer paniekerig kijken, komt wel goed pukkie! schreeuw ik naar achter. Niet naar beneden kijken… niet naar beneden kijken. Fuck, toch naar beneden gekeken, allemachtig das hoog. Even een spannend momentje, maar als ik gewoon rechtuit kijk gaat het wel goed. Eenmaal over de brug heen zitten we midden in een regenwoud met hoge bomen (die Giant Cedar Tree’s) die hier het meeste voorkomt. Vreemd, aan de ene kant woonwijk en drukte, en aan deze kant rust en natuur – een bijzonder contrast. We lopen door het park en bewonderen alles. Er zijn verschillende paden die je kan nemen, een cliffside boardwalk die een mooi uitzicht geeft van de Capilanobrug, en ook een pad die van boom tot boom gaat in the tree top adventures. Dat laatste is wel leuk, allemaal kleine hangbrugjes die van plateau naar plateau gaan, steeds wat hoger. Leuk, zolang je niet naar beneden kijkt haha. Daarna weer terug naar de overkant, terug over die waggelbrug – er was nog meer te doen. Namelijk over de Cliff Walk. Een gedeelte wat van een klif af hangt aan stalen kabels, en je loopt dan over een paar plankjes over een afgrond, weer zo’n 70 meter diep. Het lijkt niet zo veel, maar als je er staat is het genoeg. Deze vonden we vreemd genoeg minder spannend, omdat de constructie stabiel is (niet zo’n waggelding als de Capilanobrug). Er zijn bepaalde stukken van de cliff walk met een glazen ondergrond, dat vind ik dan weer wat minder… maar ik ben er wel op gaan staan voor de foto :-). Even wat eten maar? Het is pas 16:00 uur, toch wel 2 uur rondgelopen in dit park… zo zie je maar weer. We besluiten een hotdog te nemen, dat hebben we tot nu toe nog niet gedaan. We bestellen bij een kraampje aan het einde/begin van het park, en wachten tot het klaar is. Even later krijgen we onze hotdogs, oh man er zitten zelfs frietjes bij. Kortom een complete maaltijd joh, dan is $9,50 ineens niet meer zo duur voor een hotdog. We laten het ons heerlijk smaken, en genieten van de eekhoorntjes die rond hupsen, en de kraaien die azen op het voer wat mensen laten vallen. Daarna is het tijd om door te gaan naar de camping. Jennifer stelt de Garmin in, en ik rij het laatste stukkie in rush-hour naar de camping. We maken voor de 2de keer file mee in Canada (eerste keer was toen we Vancouver uit reden met de RV), en komen dan uiteindelijk aan bij onze laatste stop voordat we de RV morgen moeten inleveren. Zoals ik al eerder zei, het voelt raar.

Vanavond werken we onze laatste blog bij van onze belevenissen in de RV, en dan is het tijd om alles op te ruimen en in te pakken. We willen dat maar gedaan hebben, dan kunnen we morgen zo relaxt mogelijk ons laatste stukje rijden naar Cruise Canada in Delta.

Voor iedereen die onze verhalen heeft gevolgd, ik hoop dat het leuk lezen was – en misschien inspirerend genoeg om zelf het avontuur aan te gaan met de camper. We willen graag iedereen bedanken voor de reacties, het is voor ons erg leuk geweest om deze te lezen. In sommige gevallen bezorgde het ons bijzonder veel gelach. Zo’n blog is vooral leuk voor later. Over een paar maanden weet je vaak de details niet meer van je belevenissen. Dan is zo’n verhaal in de vorm van een blog (of dagboek) erg leuk om terug te lezen. Nogmaals bedankt, en tot een volgende post – of tot ziens weer in NL.

Greetz,

J&N.